istorija betona

Još su Asirci i Vavilonci koristili glinu kao vezivno sredstvo za beton. Egipćani su koristili kreč i gips kao cement. U Rimskom carstvu beton je pravljen od kalcijum-oksida, pucolanske prašine i agregata koji su pravili od plavca. Bio je sličan današnjem betonu na bazi cementa. 1756, britanski inženjer Džon Smiton (engl. John Smeaton) prvi je upotrebio portland cement kao vezivnu supstancu za spravljanje betona, koristeći šljunak i šljaku (opeka u prahu) kao agregat. Danas je korišćenje recikliranih materijala, kao sastajaka za beton, sve popularnije zbog nedostataka prirodnog agregata, a i zbog zaštite životne okoline. U tom smislu, najkorišćeniji je leteći pepeo (filer), koprodukt termoelektrana. Značaj ovakvog pristupa je veliki jer se redukuje broj kamenoloma, a i eksploatacija rečnog agregata se smanjuje.

Osobine betona su se promenile nakon otkrića rimljana i egipćana da se dodavanjem vulkanskog pepela betonskoj mešavini on može održati i pod vodom. Slično, rimljani su znali da se dodavanjem konjske dlake beton manje skuplja pri hidrataciji, tj. očvršćavanju. Ili, da je dodavanjem krvi beton bio otporniji na mraz. Danas se u istraživačkim centrima širom sveta dodavanjem određenih dodataka i u određenoj meri, dobio ekstremno jak beton, veoma dobrih karakteristika.

I danas se najmasovnije beton spravlja standardnim agregatima, prirodnim ili veštačkim, koji čini 70-75% zapremine betonske mešavine.